Στο ζωολογικό κήπο, ένα μικρό κορίτσι έπαιζε με μία βίδρα, την χάιδευε και γελούσε από ευτυχία· όλοι συγκινήθηκαν από αυτή τη γλυκιά σκηνή, μέχρι που ένας υπάλληλος του ζωολογικού κήπου πλησίασε τους γονείς και είπε απρόσμενα: Πηγαίνετε αμέσως την κόρη σας σε γιατρό. 😨😱
Εκείνη την ημέρα, η οικογένεια είχε πάει σε έναν διαδραστικό ζωολογικό κήπο — ένα μέρος όπου τα παιδιά μπορούσαν όχι μόνο να δουν τα ζώα από μακριά, αλλά και να τα αγγίξουν, να τα ταΐσουν και να παίξουν μαζί τους. Για το μικρό κορίτσι, ήταν μια πραγματική περιπέτεια.
— Μαμά, κοίτα τι τεράστια χελώνα! — φώναζε καθώς έτρεχε από το ένα κλουβί στο άλλο.
— Μπαμπά, μπορούμε να έχουμε και εμείς στο σπίτι τέτοια κουνελάκια; Είναι τόσο αφράτα!
Οι γονείς γελούσαν, χαρούμενοι που τη βλέπαν τόσο ενθουσιασμένη.
Όταν έφτασαν στο περίβλημα με τις βίδρες, το κορίτσι έμεινε ακίνητο από τη χαρά.
— Μαμά, κοίτα! Έρχεται προς εμένα!
Μία από τις βίδρες πράγματι κολύμπησε προς την άκρη της δεξαμενής, ανέβηκε σε μια πέτρα και άπλωσε τα μικροσκοπικά της ποδαράκια προς το κορίτσι.
Το κορίτσι γονάτισε και άρχισε να τη χαϊδεύει πάνω στο βρεγμένο της τρίχωμα. Η βίδρα δεν απομακρύνθηκε — αντίθετα, πλησίασε περισσότερο, ακούμπησε στο γόνατό της, άγγιξε τις παλάμες της και κούνησε τα μουστάκια της σαν να την μύριζε.
Όλοι γύρω χαμογελούσαν· η σκηνή ήταν τόσο τρυφερή που πολλοί σταμάτησαν για να τη δουν.
Ξαφνικά όμως, η βίδρα σταμάτησε να παίζει. Άρχισε να γυρίζει νευρικά, ξαναπλησίασε το κορίτσι, άγγιξε την κοιλιά της, έπειτα βούτηξε στο νερό, κολύμπησε κατά μήκος του τοίχου και ξαναβγήκε δίπλα της. Οι κινήσεις της ήταν ανήσυχες — έβγαζε μικρά βογκητά και χτυπούσε την πέτρα με τα ποδαράκια της.
— Ίσως κουράστηκε, — είπε ο πατέρας χαμογελώντας. — Πάμε παρακάτω.
Όταν βγήκαν από την περιοχή με τις βίδρες, ένας άντρας με στολή πλησίασε.
— Συγγνώμη, — είπε ευγενικά. — Είμαι υπάλληλος εδώ. Ήσασταν πριν λίγο στο περίβλημα με τη βίδρα μας, τη Λούνα;
— Ναι, είναι τόσο γλυκιά, — απάντησε η μητέρα χαμογελώντας.
Ο άντρας αναστέναξε και είπε σοβαρά:
— Σας παρακαλώ, μην τρομάξετε, αλλά πρέπει να πάτε αμέσως την κόρη σας σε γιατρό.
Οι γονείς κοιτάχτηκαν μεταξύ τους.
— Γιατί; Τι συνέβη; Είναι κάτι με τη βίδρα; Είναι άρρωστη;
Και τότε ο υπάλληλος του ζωολογικού είπε κάτι που τους σόκαρε 😨😲
(Συνέχεια στο πρώτο σχόλιο 👇👇)
— Όχι, όχι, — έσπευσε να τους καθησυχάσει. — Όλα είναι εντάξει. Είναι απλώς ότι… η Λούνα είναι ξεχωριστή. Ζει εδώ πέντε χρόνια και σε αυτό το διάστημα παρατηρήσαμε κάτι παράξενο. Κάθε φορά που κάποιος επισκέπτης — ειδικά παιδί — ήταν άρρωστος, εκείνη συμπεριφερόταν ακριβώς όπως σήμερα.
— Άρρωστος; — ρώτησε η μητέρα, χλωμιάζοντας.
— Ναι. Ένα αγόρι που “μύριζε” όπως τη δική σας κόρη, αργότερα διαγνώστηκε με όγκο σε αρχικό στάδιο. Νιώθει μυρωδιές που εμείς δεν μπορούμε να αντιληφθούμε. Ίσως να νομίζετε ότι είναι σύμπτωση… αλλά εγώ στη θέση σας θα έκανα εξετάσεις στο παιδί.
Οι γονείς έμειναν άφωνοι. Στην αρχή δεν το πίστεψαν, όμως τα λόγια του άντρα δεν έφυγαν από το μυαλό τους. Την επόμενη κιόλας μέρα πήγαν στο νοσοκομείο.
Μετά τις εξετάσεις, οι γιατροί είπαν:
— Καλά κάνατε και ήρθατε. Η ασθένεια είναι στα πρώτα της στάδια, μπορούμε να βοηθήσουμε.
Αργότερα, όταν ξαναπήγαν στο ζωολογικό, το κορίτσι πλησίασε το περίβλημα και ψιθύρισε:
— Ευχαριστώ, Λούνα.